Dokładnie 6 stycznia 1919 roku, na mocy odgórnego rozkazu, rozpoczęło się tworzenie trzonu przyszłego pułku kawalerii. Zaczął on powstawać na bazie jednostki wojskowej stacjonującej przy ul. Wrzesińskiej, a pierwszy szwadron został utworzony w kilka dni. Funkcję tymczasowego dowódcy pełnił podporucznik Edward Grabski, który był nim do połowy lutego. Następnie funkcję tę pełnił przez kolejny miesiąc ppłk Kazimierz Raszewski, a następnie ppłk Władysław Mosiewicz. W trakcie powstania brał udział w potyczkach na północnym froncie powstania wielkopolskiego, a w styczniu 1920 roku jego żołnierze jako pierwsze polskie oddziały wojskowe, wkroczyli do Bydgoszczy. Później oddział, wkrótce przemianowany na 17 Pułk Ułanów Wielkopolskich, wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej, wkraczając m.in. w maju 1920 roku do Kijowa. 

W niedzielne południe w Gnieźnie odbyły się uroczystości, upamiętniające setną rocznicę utworzenia w Gnieźnie pułku ułanów, który stał się jednym z ówczesnych symboli niepodległej Wielkopolski. Choć w 1922 roku pułk został przeniesiony do Leszna, a jego miejsce zajął 17 pułk artylerii lekkiej, to jednak ułani trwale byli związani z Grodem Lecha aż do wybuchu II wojny światowej. Spotkanie upamiętniające setną rocznicę rozpoczęło się od mszy świętej, odprawianej w katedrze gnieźnieńskiej, po której na placu przed świątynią odbył się krótki apel, w trakcie którego wręczono okolicznościowe odznaczenia osobom pielęgnującym pamięć o ww. jednostce oraz złożono kwiaty pod pomnikiem Bolesława Chrobrego.