Był ostatnim polskim królem, koronowanym w Gnieźnie - we wrześniu 1300 roku koronę założył mu na głowę arcybiskup gnieźnieński Jakub Świnka. Wacław II zwany także Czeskim, był wówczas już od wielu lat także królem Czech. Postać króla trzyma w ręku grosz praski, który z powodzeniem wprowadził także na terenach należących do Polski. Towarzyszą
Urodzony w 1271 roku w Pradze, pochodził z dynastii Przemyslidów i był synem króla czeskiego Przemysław Ottokara II oraz księżniczki halickiej Kundegundy z dynastii Rurykowiczów. Znaczną część swojej działalności politycznej poświęcał Czechom, a jego zainteresowanie terenami należącymi do Polski pojawiło się w 1289 r., kiedy to przyjął hołd księstwa bytomskiego, a w 1291 r. cieszyńskiego i opolskiego. Powołując się na zapis swej ciotki Gryfiny, wdowy po Leszku Czarnym, wystąpił także z pretensjami do Krakowa, który udało mu się jeszcze w tym samym roku opanować. W 1292 r. wyparł Władysława Łokietka z Sandomierza i zmusił go do złożenia hołdu z ziemi sieradzkiej, brzeskiej i łęczyckiej. Po wygnaniu Łokietka z kraju zajął w 1300 r. Wielkopolskę i Pomorze Gdańskie, a w Gnieźnie koronował się na króla Polski. Rok później przejął opiekę nad małoletnimi książętami legnicko-wrocławskimi, uzyskując wpływy na Śląsku, a w 1303 r. poślubił córkę Przemysła II, Ryksę Elżbietę, tworząc w ten sposób podstawy prawne do panowania w Wielkopolsce. Dokonał reorganizacji polskiej administracji, wprowadzając urząd starosty, sprzyjał miastom i dążył do utworzenia własnego stronnictwa wśród duchowieństwa polskiego na czele z Janem Muskatą poprzez obsadę stanowisk kościelnych. Zmarł nagle 21 VI 1305 r., pozostawiając tron jedynemu synowi Wacławowi III, który jednak zginął w niewyjaśnionych okolicznościach, szykując się do wyprawy przeciw Władysławowi Łokietkowi. Pochowany został w Pradze.
