StojÄ…cy za ladÄ… pan sprzedawca, niemalże doprowadziÅ‚ do kolejkowej rebelii, gdy oznajmiÅ‚, iż nie ma już drobnych i prosi o pÅ‚atność odliczonÄ… gotówkÄ… lub kartÄ… pÅ‚atniczÄ…. Natychmiast podniosÅ‚y siÄ™ gÅ‚osy w stylu „sklep musi mieć wydać” czy „skandal, nigdy wiÄ™cej tu nie przyjdÄ™”. Sprzedawca zareagowaÅ‚ na okrzyki ze stoickim spokojem, wskazujÄ…c na kartkÄ™ z wydrukiem art. 535 Kodeksu cywilnego – „Przez umowÄ™ sprzedaży sprzedawca zobowiÄ…zuje siÄ™ przenieść na kupujÄ…cego wÅ‚asność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujÄ…cy zobowiÄ…zuje siÄ™ rzecz odebrać i zapÅ‚acić sprzedawcy cenÄ™” – zawieszonÄ… za nim na Å›cianie - jednoczeÅ›nie komunikujÄ…c, iż z jego treÅ›ci wynika ciążący na kupujÄ…cym obowiÄ…zek uiszczenia odliczonej kwoty.
Kto miaÅ‚ racjÄ™? Po czyjej stronie stoi prawo? Otóż drodzy PaÅ„stwo, obie strony siÄ™ myliÅ‚y, majÄ…c jednak co nieco sÅ‚usznoÅ›ci.
Przede wszystkim, zakreÅ›lona przez sprzedawcÄ™ interpretacja art. 535 kodeksu cywilnego jest jednoznacznie bÅ‚Ä™dna. ArtykuÅ‚ ten reguluje obowiÄ…zek, z jednej stron zapÅ‚aty ceny, a z drugiej, wydania przez sprzedawcÄ™ oraz odbioru przez nabywcÄ™ zakupionego produktu. Nie ma w nim mowy o koniecznoÅ›ci uiszczenia odliczonej kwoty zakupu. Z drugiej strony nie okreÅ›la również, iż wydanie reszty to obowiÄ…zek sprzedawcy. W rzeczywistoÅ›ci, kwestii tych nie regulujÄ… żadne przepisy polskiego prawa.
Jest to kwestia dobrego obyczaju i nastawienia na wygodÄ™ klienta. Nie istnieje obowiÄ…zek wydania reszty w każdej sytuacji. Trudno wymagać od sprzedawcy, by zawsze w kasie miaÅ‚ dość drobnych. Faktem jest, iż to w jego interesie leży, aby klient dokonaÅ‚ zakupu wÅ‚aÅ›nie u niego, wiÄ™c powinien mieć przygotowane drobne w znacznej iloÅ›ci, co jednak nie jest jednoznaczne z jakimkolwiek ciążącym na sprzedawcy obowiÄ…zkiem. Tym samym, uwzglÄ™dniajÄ…c zasady współżycia spoÅ‚ecznego, należy stwierdzić, że klient powinien oczekiwać otrzymania reszty, jeÅ›li kwota zapÅ‚aty bÄ™dzie zbliżona do ceny sprzedaży. Wydawanie reszty podczas zakupów jest po prostu powszechnie przyjÄ™tym zwyczajem. Za sÅ‚uszne i uprzejme uznać należaÅ‚oby, żeby za maÅ‚e zakupy pÅ‚acić drobnymi, a za duże pieniÄ™dzmi o znacznym nominale, co pozwala oszczÄ™dzić czas oraz „uÅ‚atwia życie” obu stronom transakcji.